การท่องจำบทกวีเคยพบได้ทั่วไปในห้องเรียน แต่ส่วนใหญ่จะหมดสไตล์ไปแล้ว มีเหตุผลที่ดีสำหรับเรื่องนี้ การท่องจำอาจขัดแย้งกับความคิดสร้างสรรค์และการคิดวิเคราะห์ การเรียนรู้แบบท่องจำอาจถูกมองได้ว่าไร้ความคิด คล้ายเสียงพึมพำ เป็นสิ่งที่ทำโดยไม่ได้คิดจริงๆ ว่าเรากำลังทำไปทำไม และสิ่งที่เราท่องจำอาจหมายถึงอะไร กล่าวอีกนัยหนึ่ง การเรียนรู้บทกวีด้วยหัวใจโดยไม่เข้าใจเนื้อหา ไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับผู้แต่งหรือบริบททางประวัติศาสตร์ หรือการถามลักษณะ
เฉพาะของภาษาที่ทำให้บทกวีมีพลังและดึงดูดใจอาจเป็นการต่อต้าน
ผู้สอนวรรณกรรมมักจะให้ความสำคัญกับการแสดงให้นักเรียนเห็นถึงวิธีดำเนินการวิเคราะห์ข้อความอย่างรอบคอบมากกว่าที่จะให้พวกเขาสร้างบทกวีแบบคำต่อคำ ทักษะการวิเคราะห์มีความสำคัญ และนักการศึกษาควรเน้นย้ำทักษะเหล่านี้ต่อไป
แต่การท่องจำก็มีค่ามากเช่นกัน การเขียนบทกวีไม่จำเป็นต้องเป็นกระบวนการท่องจำ ถูกต้องแล้ว อันที่จริงแล้ว มันเป็นแบบฝึกหัดทางปัญญาที่ให้ความกระจ่างแก่โครงสร้างและตรรกะของข้อความ
ครูอาจกระตุ้นให้นักเรียนในชั้นเรียนไตร่ตรองว่ารูปแบบเสียงใด (เช่น สัมผัส มิเตอร์ หรือสัมผัสอักษร) ช่วยจำ โดยถามว่ารูปแบบเหล่านี้มีปฏิสัมพันธ์กับส่วนบรรยายของบทกวีอย่างไร คนที่ค้นหารูปแบบที่น่าจดจำในภาษาอาจจะสนใจสัมผัสภายในของ Poe อย่างใกล้ชิด: “ไม่แน่นอน” ทำให้เรา “ม่าน” และ “ตื่นเต้นฉัน” เตือนว่า “เติมเต็มฉัน”
แต่นักเรียนคนเดียวกันนั้นอาจพยายามรักษาประโยคสุดท้ายของบทให้ตรงเป๊ะ เนื่องจากทั้งสิบแปดคนลงท้ายด้วยคำว่า “ไม่อีกแล้ว” “ตลอดไป” หรือ “ไม่มีอะไรอีกแล้ว”
สิ่งนี้อาจสร้างการสนทนาเกี่ยวกับบทบาทของการกล่าวซ้ำในบทกวี ตัวอย่างเช่น บางทีมันอาจสะท้อนความคิดที่หมกมุ่นและสับสนของผู้พูดของ Poe
นักเรียนที่ได้รับมอบหมายให้ท่องจำบทกวีมักจะต้องพูดออกมาดัง ๆ เพื่อเป็นการทดสอบความชำนาญ สิ่งนี้ก็มีประโยชน์เช่นกัน การท่องบทกวีสามารถให้ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งและลึกซึ้งเกี่ยวกับกลยุทธ์ทางภาษาของมัน (นึกถึงเสียง “s” ที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบเหล่านั้นใน “เงียบ เศร้า ไม่แน่นอน”)
กวีหญิงสมัยวิกตอเรียของสงครามโลกครั้งที่ 1: จับภาพเสียงสะท้อนของการสูญเสีย
และเมื่อกล่าวบทกวีดัง ๆ คุณจะได้ยินเสียงจิตสำนึกอื่นพูดในจังหวะ
เสียงของคุณเอง เมื่อนับจังหวะของแต่ละบรรทัด คุณอาจรู้สึกได้ถึงจังหวะจังหวะของบทกวีในปลายนิ้วมือและนิ้วเท้าของคุณ
ด้วยวิธีนี้ บทกวีจึงกลายเป็นประสบการณ์ที่เป็นตัวเป็นตนและไม่ใช่เป็นเพียงสิ่งตีพิมพ์เท่านั้น
ทรัพยากรทางจิตที่อุดมสมบูรณ์
จริงอยู่ การอ่านบทกวีออกมาดังๆ แทนที่จะท่องจำและท่องบทกวีอาจให้ผลคล้ายกับที่กล่าวมาทั้งหมด แต่การแสดงบทกวีนั้นโดยไม่มีการไกล่เกลี่ยที่ทำให้เสียสมาธิจะช่วยรวมบทกวีนี้เข้ากับชีวิตจิตใจได้ละเอียดยิ่งขึ้น
ในการทำเช่นนี้ คุณสามารถกำหนดวิธีการที่บทกวีหลายบท – แม้ในขณะที่บทกวีเหล่านั้นให้เสียงความรู้สึกภายนอกของเรา – ยังดึงดูดใจเราได้อย่างแม่นยำ เพราะดูเหมือนว่าบทกวีเหล่านั้นจะถ่ายทอดความคิดและความรู้สึกของเราโดยไม่ได้เปล่งออกมา การท่องบทกวีโดยไม่อ่านอาจทำให้รู้สึกเหมือนคุณพูดคนเดียว ไม่จำเป็นต้องเป็นคนอื่น
การท่องจำบทกวีทำให้มีทรัพยากรทางจิตใจมากมายเกี่ยวกับวลีที่สวยงาม แดเนียล แฮนเซน/Unsplash
มีพวกเราเพียงไม่กี่คนที่จัดการกับอีกาที่เป็นลางไม่ดีที่เกาะอยู่ในห้องของเรา แต่พวกเราส่วนใหญ่จะต่อสู้กับการตรึงที่ไม่ดีต่อสุขภาพหรือความกลัวหวาดระแวงในบางจุด
ดังนั้นการท่องจำบทกวีก็เป็นการลงทุนระยะยาวเช่นกัน จะนำบทกวีติดตัวไปด้วยเพื่อให้เรารู้จริงได้นั้นเราต้องรู้ด้วยใจ
เมื่อเราเขียนบทกวีในความทรงจำ เรารวบรวมเสียงที่อาจปลอบโยนหรือสร้างแรงบันดาลใจให้กับเราในอนาคต เราสร้างทรัพยากรทางจิตที่สมบูรณ์ซึ่งช่วยให้เราเรียกใช้ภาษาที่ดึงดูดใจ ปลุกอารมณ์ และประดิษฐ์ขึ้นอย่างประณีตในเวลาที่เหมาะสมที่สุดกับชีวิตทางอารมณ์ของเรา
ภาษาดังกล่าวทั้งส่องสว่างและส่องสว่างจากประสบการณ์ของเรา “ วันเกิด ” ของ Christina Rossetti เริ่มต้นด้วยบรรทัดเหล่านี้:
สำหรับเด็กนักเรียนที่เรียนบทกวีของ Rossetti คำอุปมาอุปมัยดังกล่าวอาจไม่มีความหมายเป็นพิเศษ แต่ถ้าเธอนึกถึงแนวคิดเหล่านั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีแนวโน้มว่าพวกเขาจะมีความสำคัญใหม่
หากในชีวิตต่อมาเธอตกหลุมรักหรือมีประสบการณ์ทางวิญญาณที่รุนแรง พวกเขาอาจช่วยเธอพูดความรู้สึกของเธอกับตัวเอง บางทีในวันที่หิมะตก เธอจะนึกถึง คำพูด ของ Charles Wrightที่ว่า “Things in a fall in a world of fall […]”
อ่านเพิ่มเติม: เรียงความวันศุกร์: สตรีนิยมฉูดฉาดและคำสารภาพบทกวีใหม่
บางทีการมาถึงของเด็กอาจทำให้นึกถึงนักเรียนเก่าของSylvia Plath เรื่อง “Love set you go like a fat gold watch”
การเข้าใจความรู้สึกของตัวเองผ่านคำพูดของคนอื่นสามารถให้ความรู้สึกเชื่อมโยงอันน่าตื่นเต้นของมนุษยชาติที่มีร่วมกันผ่านกาลเวลาและอวกาศ
มีข้อได้เปรียบทางปัญญาบางประการในการมีข้อมูลมากมายที่ปลายนิ้วของเราตลอดเวลา แต่ทรัพยากรมากมายที่สมาร์ทโฟนมีให้นั้นไม่สามารถทำให้ความสวยงามและความเข้าใจลึกซึ้งของภาษาบทกวีเป็นส่วนหนึ่งของมุมมองในชีวิตประจำวันของเราที่มีต่อโลกและปรับแต่งคำศัพท์ทางอารมณ์ของเราในกระบวนการได้
